Interieur......

Wat is nou precies tevredenheid. Daar loop ik al een aantal dagen mee rond.
Een gevoel waar ik niet de gehele dag mee bezig ben maar mezelf wel regelmatig de vraag stel of ik tevreden met m'n leven ben. Ja, dat is belangrijk. Soms ontbreekt me zo'n innerlijk voldaan gevoel. Niet dat ik deze gevoelens niet heb maar ik herken ze soms even niet.
Het is goed om onderweg te zijn en mezelf deze vraag voor te leggen....
Het gebeurde me de afgelopen week onbewust. Gelukkig viert mijn dankbaarheid vaak hoogtij.
Hoe gelukkig was ik met een dak boven m'n hoofd en een warme kachel. Kijk, geen bed hebben, tja jammer. Het was meer dan voldoende om tevreden te zijn......

Vrijheid, veiligheid, doelen stellen, waardevol zijn en mezelf accepteren zoals ik ben is voor mij belangrijk om tevreden te zijn. Enne....... ik probeer te genieten van het moment.
Tja, en oog hebben voor de kleine dingen, de bloempjes en de bijtjes.......

Ik ben een ware binnenhuisarchitect en niet alleen van mijn huis maar ook van mijn lichaam, het interieur........

Wat ben ik gezegend. Ik doe mijn eigen inrichting van mijn huis met de inzichten die ik heb, ideeën die opborrelen en die ik opdoe. Ik schilder het met de kleuren waarin ik gestemd ben. Mooi te zien dat vaak tijden later het helemaal hip wordt. Benieuwd trouwens wat voor kleur ik het van het jaat weer eens geef.......
Ik stoffeer mijn bankjes weer als nieuw als me het printje tegenstaat en decoreer het met m'n eigen kunst aan de wand. Wat een geluk, wat een tevredenheid.
Een tafel of een kastje, in een handomdraai zet ik het in elkaar. Nee, ik was eigen huis en tuin al ver voor......

De creativiteit heb ik van huis uit meegekregen. Ik had een hippe moeder. Nee, niet één van jij bent een jongen dus jij moet met ballen en auto's spelen. Nee, ik mocht koken, bakken en breien. Poppen vond ik niets en trouwens..... van Ken hadden ze toen nog niet gehoord.

Hoe ik thuis nog wel eens anderen traditioneel hoorde zeggen: "dat je hem toch geen auto's geeft om mee te spelen". Ik snapte het maar al te goed, ik scheen af te wijken aan een ander zijn opvoeding...... zijn beeld. Ja, want dat is het, aan de ander zijn opvoeding en wellicht niet kan of durft af te wijken.
M'n moeder had er werkelijk schijt aan en zette mij al vroeg op een, voor mij, uniek pad.

Ik vind het schitterend om kinderen op te zien groeien en niet in de traditie van hullie papa of mama mee te moeten lopen, in de pas die aangeleerd is zogezegd, en niet in de vrijheid van de zandbak.......

O ja, ik was bij het interieur en tevredenheid.....
Mijn interieur, zeg maar mijn body, geef ik aandacht en ik ben bij mezelf in de leer zogezegd.
Mezelf roep ik van tijd tot tijd tot de orde en kijk dan of het leuker kan.
Natuurlijk kan ik ook naar dokter Rossie voor gesprekken hoe ik verder kan komen in het leven maar ik kan ook de stilte opzoeken, de antwoorden komen vanzelf......
Dat is nou juist zo mooi aan pelgrimeren, de stilte opzoeken......

Deze tocht brengt me weer verder, weer los van de ruis van alle dag en de standaard waarin we kiezen te leven......

Tevredenheid. Het zit 'm in kleine dingen.
Warmte aan elkaar, unne stoof, een dak boven m'n hoofd, een wijntje katrijntje, een goei bord eten........
En inmiddels, na een etappe van 32 km en prachtige hoog- en laagvlaktes en vergezichten, aangekomen in Cee.
Morgen resten nog 17 km naar Finisterre en overmorgen een dikke 28 km naar Muxia

Ik zeg dik tevreden.

Hasta Manana amigos
XXX