Mijn pelgrimsbestaan….. en wat een landing

Vier en een halve maand op levensreis – weg van de snelweg - los van het systeem - en dan nu alweer zo’n dikke zelfde periode thuis. Poeh, wat een ervaring en wat een landing.
 
Mijn reis ben ik niet gestart om er een boek over te schrijven, alhoewel ik het wel eens gekscherend zei en er over droomde. De aanmoediging om een boek uit te brengen was enorm en doet me opnieuw aan de ganzen denken die elkaar ook zo kunnen aansporen, aanjagen, complimenteren en elkaar laten groeien en gloeien.
Gaandeweg ben ik er zelf in gaan geloven en hoe mooi is het dan…… de eerste stappen zijn inmiddels gezet.
Er gaat een boek komen over mijn reis. En naast dat ik een eigen boek schrijf ga ik het zelf - in eigen beheer - uitgeven.
Uitgeverij Murraij, pffffffffff, dat klinkt.
Ja, nieuwe doelen zijn gesteld. Opnieuw uit de comfortzone, angsten overwinnen en onderweg met een nieuw avontuur.
En als ik mezelf dan hoor vertellen dat ik op het einde van 201725 boekpresentaties heb gehouden glunder ik van oor tot oor.
Tja, doelen stellen…. ze geven richting maar kunnen altijd worden bijgesteld.
Oejoejoej, dat wordt dan wel efkus doorschrijven.

Nu, aan de vooravond, om opnieuw te gaan pelgrimeren en met de kerstdagen en oud en nieuw onderweg te zijn. Een moment stil te staan en te reflecteren. Om het leven, alles en iedereen extra te waarderen. Een moment opnieuw om plannen te maken, om te realiseren wat nog te doen en nog graag te leren.
Wilma, een schat van een collega, stelde het een tijdje geleden voor en daar hoefde ik niet lang over na te denken. Morgen reizen we samen af naar Portugal om vanaf Porto richting Santiago de Compostela de pas erin te zetten.
O, wat gaaf om voor de tweede keer in één jaar tijd op het plein van Santiago de Compostela te staan en daar op een bruisende party te fuiven met oud en nieuw, want zo schatten we het in. Vervolgens opnieuw naar Finisterre en daarna nog een stukje door naar Muxia. Heerlijk zo’n kleine 260 km de kop in de wind en openstaan voor wat er zoal op ons pad komt.
En zo zie je maar weer, het leven is wat er gebeurt terwijl wij andere plannen maken.

M’n rugzak, m’n wandelstok, m’n schelpen, m’n schoenen, m’n talismannen, de zon, Jacobus, de Kosmos, de weg en de vele ontmoetingen. Ze hebben allemaal een bijzondere betekenis en een speciale plek gekregen. Tja…… en natuurlijk mijn broer.

Het was voor mij niet zo vreemd dat ik mijn broer al vrij snel van huis zo dichtbij voelde. Ik wist het zeker, ik had hem niet alleen in mijn tas maar ook tastbaar om mij heen. Als een engel reisde hij met me mee, reisden we samen.
Ja, waarheen eigenlijk…….
Samen tipte we onze levensvragen en thema’s aan, onderzochten we ze en ruimde we op wat niet meer nodig was om verder te groeien. 
Hele mooie eigenschappen kwamen voorbij en soms deed het zeer en moesten we terug naar vroeger of zelfs nog dieper, naar onze prille jeugd.
Persoonlijke ontwikkeling noemen we dat nu.
Ik ont-“wikkelde” meer en meer. Ik wikkelde als het ware steeds meer lagen af die niet meer bij mij paste of niet “echt” waren – aangeleerd of nageaapt zogezegd – en werd steeds puurder, steeds meer mezelf.

Toen ik ongeveer vijf jaar terug mijn voorbereidingen begon voor mijn levensreis, mijn camino, wist ik al dat het niet om het aankomen ging maar om het onderweg zijn. Zoals we allemaal vanaf onze geboorte, met onze levensreis, onze eigen “camino” onderweg zijn.
Maar toch….. stiekem hoopte ik Santiago de Compostela en daarna, het eind van de wereld, Finisterre te bereiken. Het is allemaal gelukt. En allemaal alweer een tijdje achter me. Voor aanvang vroeg ik nog wel eens “wat denk je, zal ik het gaan halen?” Allemaal onnodige angst want de Kosmos zorgt namelijk altijd dat ik op de juiste tijd en plaats ben, anders zou het wel anders zijn.

En daar zat ik dan in Finisterre, na mijn bijzondere reis en liefdevolle missie, heel dankbaar en trots te zijn.
Uren heb ik, vooruit starend over de zee, op één van de mooiste rotsen, op het eind van de wereld, gezeten. Wat een bijzonder gevoel, wat een dankbaarheid. Wie ben ik om dit te mogen ervaren?

En dan, dan moet je, of je wilt of niet een andere richting kiezen want de richting die ik maanden lang liep monde nu uit in de zee. Al die tijd had ik - met soms van de geijkte paden af – vaak de pijlen en de signalen, waarmee de pelgrimsroute aangegeven staat, gevolgd. Nu, maanden later, besef ik meer dan ooit, dat een andere richting onvermijdelijk is.

M’n schoenen hebben me voetje voor voetje gebracht waar ik moest zijn, steviger in het leven geplaatst en stiekempjes aan andere wegen op geduwd. Ik besef nog niet half waar m”n schoenen me hebben gebracht.

Voor mijn camino heb ik verschillende routeboekjes aangeschaft. De eerste kocht ik thuis, de rest onderweg of werd me – hoe lief – onderweg geschonken. Deze gaven mij richting, een houvast. Onderweg, toen ik dagen achtereen, werkelijk tot m’n nek onder de modder zat, in "vive la France”, waar ik bergopwaarts liep door een soort greppel met modder, grote brokken steen en waarbij de waterkraan van bovenaf flink werd opengezet, was de maat vol. Hier kreeg ik inzicht dat ik mijn pad best mocht vervolgen zoals ik het wilde en mij hierdoor niet langer liet leiden door m’n routeboekje. Loslaten Henk, stap van de geijkte paden af, neem altijd het leukste enne……. het uitdagende. 

Terugkijkend heb ik eigenlijk vijf verschillende camino's gelopen. Op de eerste plaats de weg van thuis tot Vezelay. Hier leerde ik meer en meer loslaten, van thuis, vaste patronen en dingen die niet meer bij mij pasten. Angsten raakte ik kwijt of liet ik meer en meer varen.
Op zoek naar mijn missie in het leven en wat er werkelijk toe doet.
Waartoe ben ik op aard zogezegd.
 
Hier leerde ik meer en meer te vertrouwen op de Kosmos en Jacobus. Ik zag dat er altijd iemand zal zijn – op het juiste moment - die mij bij de hand neemt en verder helpt in het leven. Ook ervoer ik dat er heel veel goede mensen in de wereld zijn veel meer dan de media mij doen geloven.

De gastvrijheid onderweg, ongekend. De dankbaarheid, enorm. Ik wist aan het ontbijt vaak niet hoe ik bij mijn gastouders weg kon komen. Alleen de gedachte al. Eenmaal buiten aan de deur kwamen veelal de tranen van dankbaarheid en helemaal klein werd ik wanneer mij nog een lunchpakket werd aangereikt of als zij mij vroegen onderweg voor hen te bidden of een kaarsje aan te steken. Met een overvloed aan liefde heb ik voor hen en vele anderen onderweg gebeden en heel, heel veel kaarsjes gebrand.
Een heel weeksalaris heb ik er doorheen gejaagd, in de hens gestoken, zogezegd. Ik moest er zelf wel eens om lachen als ik daar aan dacht. Maar wat maakte dat mij gelukkig en daarnaast in zen en bezinning. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik in Santiago de Compostela een spiekbriefje gebruikte en de laatste aan stak voor iedereen die ik vergeten was of die het nodig had. Opnieuw heb ik een briefje gemaakt………

De tweede camino liep van Vezelay naar Le Puy en Velay. Opnieuw een stuk waar ik veel op mezelf was aangewezen en wat ik, door het leven heen, goed kan.
En langzaamaan vervalt steeds meer ruis. Geen krant, geen TV, geen radio, geen invloeden van buitenaf. Meer en meer mezelf en m’n zelfvertrouwen groeit met de dag.
Hoewel ik hier veel alleen liep voelde ik me - gek genoeg – zelden alleen.
Ik kreeg inzicht dat ik altijd mijn eigen pad en tempo zal moeten lopen, hoe moeilijk loslaten soms ook is. Dat was voor mij een hele worsteling, maar herkenbaar.

Tja, dat ik veelal een kleurrijk en uitdagende weg neem in het leven is niets nieuws, dat herken ik doorgaans wel. De moeilijkheidsgraad en de omweg neem ik vaak voor lief.

M’n derde camino liep vanaf Le puy en Velay naar St Jean Pied de Port. Tegenwoordig een populaire plaats waar veel pelgrims starten. Inmiddels ben ik dan al twee maanden op reis. Het alleen onderweg zijn is dan van de baan. Alhoewel ik er de voorkeur aan gaf om overdag alleen te lopen was het ‘s avonds met elkaar genieten in de auberge met volop praat, eten, drinken en gezelligheid. De ontmoetingen en de verhalen onderweg waren heel bijzonder en brengen mij verder in het leven. Vele hebben een bijzonder plekje in mijn hart veroverd. Verbinden Henk, niet hechten zei ik vaak tegen mezelf.
Verbinden, niet hechten blijft een uitdaging.

De schelpen, en alle bijzondere talismannen die ik kreeg voor vertrek of onderweg heb ik met dierbaarheid en trots gedragen. De schelp, voor velen een herkenningsteken, om als pelgirm onderweg te zijn gaf altijd gesprekstof. Heel veel positieve begroetingen bracht de schelp tot stand. Van “goeie reis”, “bon camino”, “ultreia”, tot “heb een goed leven”.

M’n talismannen, de persoonlijke giften, hebben mij bescherming, warmte en liefde geboden. Meerdere keren heb ik de etui, waarin al dit dierbaars opgeborgen zat, en al wat ik op mijn rugzak gebonden had, geshowd en zei dan als een pauw zo trots: allemaal gekregen…. met een vette brok in mijn keel.

Ik trek verder en vanuit St. Jean Pied de Port steek ik de Pyreneeën en de grens, Spanje over, richting Santiago de Compostela. Munne vierde camino zogezegd. Uit alle landen komen pelgrims aan om vanuit hier hun camino te starten. Ik wandel dan al drie maanden en de Pyreneeën blijken een makkie. Wat een conditie. Nieuwelingen zie ik worstelen met blessures, blaren en ja, zij moeten nog ……… ergens aankomen. Ik weet dan allang dat we er al zijn.
Het was niet enkel druk op deze route maar ook overgeorganiseerd. O, wat moest ik hieraan wennen. De saamhorigheid is enorm en man, o man, wat een verbindingen heb ik onderweg gemaakt. Ja, simpel eigenlijk want een glimlach is de kortste verbinding tussen twee mensen. En laat ik nou goed kunnen smilen
Ik had niet enkel verbinding met medepelgrims, en mensen die mij verder hielpen maar ook met mezelf wanneer ik door mijn gedachten afdwaalde uit het “hier” en “nu”,.
Tja, alles wat in het hoofd gebeurt is afleiding, misleiding en illusie…………

Ik had ontiegelijk veel mooie gesprekken die mij lieten inzien dat we allemaal worstelen met vraagstukken, op zoek zijn naar onszelf in het leven, we allemaal denken dat we nog niet goed genoeg zijn en dat ons zelfvertrouwen ons van tijd tot tijd aan het wankelen brengt.

M’n blog heeft me meer geleerd dan dat ik ooit had durven dromen. Ik wist niet dat ik het schijven zo leuk vond en dat ik zo kwetsbaar durfde te zijn. Ik ben het onbewust gaan doen…….. Het schrijven over mijn ervaringen en het delen hiervan gaf mij meer en meer geluk en zelfvertrouwen. Dat ik zoveel volgers had die mijn blogs lazen, er hun voordeel mee deden, zich erin herkende en uitzagen naar een nieuwe blog, gaf mij vleugels, dat zeg ik eerlijk.

Lieve mensen, lieve volgers. Wat hebben jullie mij aangejaagd, aangemoedigd en mij nieuwe inzichten gegeven. Wat hebben jullie mij ontelbare keren kippenvel bezorgd. Prachtig.
De reacties die jullie plaatsten ontroerde mij en geraakt was ik wanneer iemand zich in mijn verhalen herkende of wanneer ik iemand hierdoor onbewust had geholpen.
DANK JULLIE WEL

De hoeveelheid volgers blijft me ook nu nog verbazen. M’n blogs zijn niet alleen gelezen maar veelal ook doorgestuurd en gedeeld met anderen. Dagelijks word ik nog aangesproken, gebeld, gemaild of geappt en weten “pelgrims in de dop” me te vinden voor informatie omdat ook zij de camino gaan lopen.

M’n vrienden, familie, collega’s, buurtjes en buitenlui hebben mij bij vertrek, onderweg, bij de aankomst en de thuiskomst meer dan weten te raken. Ik werd uitgezwaaid, er werden kaarsjes aangestoken, afscheid genomen, gehuild……
Onderweg liep ik verschillende keren op en vaak ook hand in hand of zingend. Ik werd verblijd door vrienden die meepassant m’n nieuwe schoenen brachten of spullen wisselde. En m’n verjaardag die in Spanje wel heel speciaal werd met m’n vrienden.
En wat was het feest om ingehaald te worden waarbij de champeldepoepel knalde en later in Finisterre werd ik liefdevol en beschermend wéér onder de vleugels genomen.
Allemaal bijzondere momenten, cadeautjes van het leven. Ik koester ze.

De stok, die ik kreeg, voor vertrek, was speciaal voor mij gemaakt. Hij voelde niet alleen speciaal aan, hij was ook heel speciaal. Hij gaf mij naast veiligheid ook steun bij steile afdalingen. Ik hees me ermee omhoog door de bergen. Tjonge, wat was ik sterk…. bereeeeesterk. Veel sterker dan ik zelf dacht. Ik herinner mij nog goed dat ik zo’n steile berg beklom en ik elke keer aftelde van honderd naar nul om vervolgens te rusten met het hart in mijn keel en het water op mijn rug. En man o man wat vond ik dat prachtig, wat daagde ik mezelf uit. 
Ook mijn veerkracht heeft me verrast. Ik wil niet zeggen dat ik net als de bomen meebuig maar laten we het erop houden dat ik meer dan lenig ben.
Alhoewel, mijn moeder zei nogal eens: “och, als ik dun dieje niet uit de box had gehaald dan had hij er nu nog in gezeten”. Ja, alles plat van ‘t lachen…….

Met deze stok tikte ik de laatste meters aan om met een dubbel gevoel, het plein voor de kathedraal in Santiago de Compostela, op te wandelen. Enerzijds gelukkig omdat ik er mijn vrienden weer in mijn armen sloot en anderzijds betekende het ook dat m’n tocht ten einde liep.

M’n pelgrimspaspoorten, drie zelfs, liggen voor me wanneer ik deze blog schrijf. Allemaal gevuld met de prachtigste stempels die mij herinneren aan de tocht, de plaatsen, de speciale overnachtingen, de kloosters, abdijen, hostels en albergues. Steeds verder van huis werd m’n paspoort meer en meer gevuld met de mooiste stempels, vaak verschillend van kleur en soms zelfs geponst. Dit gaf verbinding en gespreksstof met medepelgrims en belangstellenden. Soms attendeerden we elkaar onderweg op de mooie stempels.
In Santiago de Compostela liet ik mijn paspoorten afstempelen in ruil voor een getuigschrift. Voor de Spanjaarden heel belangrijk om te hebben, voor op hun CV. Die zie je dan ook in grote getale op het laatste stuk van de camino lopen. Je hoeft immers enkel de laatste 100 km te hebben gelopen om een certificaat af te halen. Ik vond het allemaal geweldig.

Het vijfde en tevens laatste deel van m’n camino startte ik om het eind van de wereld, Finisterre, te bereiken. Hier zou mijn tocht eindigen. En toen ik er aankwam en de laatste richtingaanwijzer zag staan die 0,00 km aangaf, pffffffffff.
Ik zag er zoveel caminovrienden terug, dat was een volslagen verrassing, een warm bad.

M’n rugzak, als overlevingsschild, warm en beschermend op m’n rug gebonden is een veilig huis gebleken. Een veilig huis waar niet veel in stond. Geen luxe maar goed overzichtelijk en voldoende met wat ik nodig had. Het is mooi te ervaren hoe weinig je nodig hebt voor innerlijk geluk. De eerste week was het wennen, daarna voelde hij nooit meer zwaar of ongewenst en waren we echte maatjes.

Luisteren. Ik heb niet alleen geleerd om meer naar de ander te luisteren, wat hij te vertellen had maar ook naar mezelf, naar datgene wat mijn lichaam mij vertelt of vraagt. Ik leerde wanneer het tijd was om te rusten, te schrijven, te slapen, te eten, of om samen op te lopen of afscheid te nemen.

De zon gaf me warmte, leidde me en liet me zien hoe de dag vorderde aan haar stand.
In Finisterre zag ik de zon, voor de laatste keer op mijn reis, ondergaan.
Nog eenmaal liepen we – dit keer - gezamenlijk zo’n 3 km naar boven naar het lichthuis en de rotsen. Samen sluiten we onze belevenissen af bij de zonsondergang die werkelijk adembenemend is. Ik heb nooit eerder zo’n mooie zonsondergang gezien waarbij de zon zo onwijs groot en prachtig van kleur is. Een mooie roodkoperen “ploert” zogezegd.
Onderwijl klinken we op het leven, onze onvergetelijke reis en op wat ons te wachten staat. Nog eenmaal kijken we elkaar aan, houden we elkaar vast, klinken we nog één keer, laten onze emoties de vrije loop en zien de zon zakken. Het licht gaat uit en de zon verdwijnt in de  zee. De lucht ijlt het rood van de zon nog even na. En dan…… het afscheid is onvermijdelijk.
 
Gelukkig creëert de taxi lucht wanneer ik even later voor een taxi spring en roep “TAXI.” Tja, zeg ik, de tijd van lopen is nu echt voorbij jongens…… zitten!
Dubbel van het lachten werden we naar beneden gereden. Maar wat voelde dit raar.

Het laatste avondmaal, toen we even later aan tafel gingen. Want het afscheid van Jean-Pierre, waar ik lange tijd mee op liep kroop dichterbij. Wat had ik een mooie tijd met JP beleefd, flink gefeest, voetje voor voetje gezet, verhalen gedeeld en ontzettend veel gelachen…….. maar ook gehuild. Met pijn in m’n hart en met dikke vette tranen neem ik ook van hem afscheid. Hou je taai JP, een fijne terugtocht, kom goed thuis en heb een goed leven. Ik laat alle lucht in mijn lichaam stromen en draai me om.
Verbinden, niet hechten Henk.

De volgende morgen weer heerlijk bij Phia en Peter op de bank…… ja, op de achterbank van de auto dan hé.
Op 22 juli 2016 stap ik om 22.30 uur m’n hut weer binnen om even later de eerste frikadellen speciaal naar binnen te werken. O, des lekker zeg. Tenkjoe Peter.
De boel is versierd met welkom thuis en de wijn, de champeldepoepel en de bloemen maken hun opwachting.
De verrassingsparty de volgende dag, die ik overigens heel mijn leven heb geschuwd, blijkt dan ineens een schot in de roos. We sluiten elkaar weer in de armen, delen emoties, lachen, vertellen het laatste nieuws en er volgen mooie gesprekken……. Lofjoe.
Welkom thuis etentjes volgen. Wat pakken zij uit. De ene taart is nog mooier dan de andere. En wat een mooie verhalen delen we. Heerlijk weer met m’n familie en vrienden om te tafel. Enne….. er mochten best wat kilootjes aan.
Wat ben ik rijk bedeeld.

M’n eerste werkdag voelt meer dan een warme deken. Wat een mooi weerzien, omhelzingen, lieve woorden, kaartjes, bloemen, speciale aandacht en ook daar een speciale taart met afbeelding van de camino.
Ik heb nog heel wat goed te maken.

Als van zelfsprekend pak ik de draad weer op, althans dat denk ik maar zo simpel is het niet.
De emoties van m'n tocht, het afleren van wie ik niet ben en de herinneringen maken me verward. Een nieuwe camino trekt, thuis aan tafel, aan me voorbij. De heimwee, de eenzaamheid en het ontheemd voelen, het is allemaal even niet te plaatsen.
Waar moet ik heen? Pffffff.
Ik gun mezelf alle tijd om te landen. Heb geduld Henk, het antwoord komt vanzelf.
De impact van m'n tocht is enorm.

M’n werk geeft me houvast, kleur en geeft structuur. De rest laat ik op me afkomen en probeer te ontspannen en alles te laten zijn voor wat het is.

Wanneer op dun elfde van dun elfe in Oeteldonk om 11.11 uur het nieuwe carnavalsseizoen geopend wordt ben ik er als de kippen bij, om samen met vrienden dit feest op te leuken. Eerst un Bosch bolleke bij Jan de Grôôt erin mee een goei bekske koffie en dan lekker feesten en lekker Bossche mupkus meezingen. O man, des genieten.

En dan…. dan ineens zit ik terug op m’n tocht in Spanje wanneer ik een dweilorkestje “el condor pasa” hoor spelen. Dan shaked werkelijk m’n hele lijf van de kiepevel. Een hele film trekt aan me voorbij. Ja, denk ik dan met een grote glimlach en natte ogen, die heb ik in de pocket, zo zal mijn verdere leven wel voortduren. Nagenietend van iets onvergetelijks.

Het leven is een geheel verzorgde reis. De kunst is te ontspannen en te genieten van alle situaties, onverwachte wendingen en verrassingen, want die maken de reis boeiend en tot een onvergetelijk avontuur. Ja, ik schrijf het mooi, maar ik heb nog zat te leren……

Zoetjes aan ben ik geland.
Een cadeau aan mezelf noemde ik m’n reis voor aanvang.
Nu weet ik beter.

Dank je wel Kosmos en dank je wel Jacobus.

Ik wens jullie allemaal een mooie camino met hierin het licht van kerstmis en aandacht, warmte en tolerantie aan elkaar.

Henk Murraij
XXX


PS
Wil je meer over mijn tocht horen of jouw verhaal delen? Kom gerust eens op de koffie.
Trouwens, grijp je kans want wanneer mijn boek een succes wordt, worden de koffiemomenten natuurlijk schaars en zal ik naar Umberto Tan of koffietijd moeten…..
Interesse? Stuur een email naar: henkmurraij@gmail.com

En het wandelen gaat ook gewoon weer voetje voor voetje verder in 2017.
Wil je ook eens samen met mij oplopen? Of liever gezegd, mag ik ook eens met jou oplopen........ Laat een berichtje achter via email: henkmurraij@gmail.com