Finisterre....... wat bijzonder
Door: Henk Murraij
Blijf op de hoogte en volg Henk
04 Januari 2017 | Spanje, Fisterra
De was is weer spik en span en ik ook.
Heerlijk als pelgrim de was laten doen, das pas luxe..... man, o man. Nee, niks op de hand mee een klén stukske zeep opschrobben en daarna op zoek naar een brandende radiator. Heerlijk wanneer de senora van de albergue zegt: ik kom de "lavas" om 19.30 uur in de "lavadora" doen en daarna in dun dreuger.
En dan ook nog een heerlijk nestje met een dekbed en lakens. Och, wat een luxe, wat een genot. Dat is breed uit liggen en niet net als een stokbrood in zo'n speciaal stokbroodzékske.
Och ja, we hebben de albergue voor ons eigeste alleen.
Tja, en hoe fijn het van de zomer was om wat privacy te hebben, kunde er ook in verzuipen. Het is hier een uitgestorven spul, een dooie boel zogezeet. Dat concludeerde Wilma en ik vanochtend. Niks gin leuke verhalen en moois om tegenaan te kijken of te hangen.
Nu, later op de dag, dichterbij Finisterre, met de vuurtoren en de rotsen in beeld snap ik deze stilte en ben ik er maar wat dankbaar voor.
Het is machtig mooi zo langs de zee te lopen. En met 16 graden helemaal geen straf.
In Finisterre begroet ons niet één medepelgrim en de zeemeeuwen zijn ook uit wandelen, hun eigen camino aan het lopen, of ze liggen lekker op de Canarische.....
We kijken elkaar nog maar eens aan en moeten er opnieuw hartelijk om lachen. Wat een dooie boel........
We gingen zonder verwachtingen op pad maar hoe kan het dan dat je toch ietwat teleurgesteld bent.
Toch stiekum verwachtingen..... echt wel.
De laatste drie km naar de vuurtoren lopen we ieder met onze gedachten, onze eigen herinneringen. Ik laat alles nog eens de revue passeren en kijk zelfs nog verder terug in de tijd.
De vuurtoren voorbij neem ik plaats op dezelfde rots als van de zomer en ..............
Wat is het mooi om zo over de zee te kijken.
Nu kijk ik vooruit en visualiseer ik hoe mijn leven er over 30 jaar uit ziet. Dat is gaaf om te doen, zo ver vooruit....
Ik kijk naar m'n huis, m'n tuin, dieren, bomen, planten en bloemen. Ik kijk naar de indeling van mijn huis en de tuin. Ik zie er veel kunst en mijn eigen boeken. Och toch, dat wordt doorschrijven......
Een hele grote tafel met veel stoelen om te delen..... en mijn schilderspullen. Mooi te zien dat ik nog steeds schilder......... en nog veel meer.....
Vervolgens kijk ik terug naar 25 jaar verder, 20, 15, 10, 5, 4 3, 2 en volgend jaar.
Och, dromen zijn mooi maar het zijn de verrassingen van het leven die de muziek maken.
Terug in het dorp is de albergue ineens tjokvol en pergrims te kost en te keur. Ook Luts, de Italianen, de Belg en de Russen zien we er terug.
Bijzonder.
Morgen naar Muxia, de laatste etappe.
Un beso grande
Heerlijk als pelgrim de was laten doen, das pas luxe..... man, o man. Nee, niks op de hand mee een klén stukske zeep opschrobben en daarna op zoek naar een brandende radiator. Heerlijk wanneer de senora van de albergue zegt: ik kom de "lavas" om 19.30 uur in de "lavadora" doen en daarna in dun dreuger.
En dan ook nog een heerlijk nestje met een dekbed en lakens. Och, wat een luxe, wat een genot. Dat is breed uit liggen en niet net als een stokbrood in zo'n speciaal stokbroodzékske.
Och ja, we hebben de albergue voor ons eigeste alleen.
Tja, en hoe fijn het van de zomer was om wat privacy te hebben, kunde er ook in verzuipen. Het is hier een uitgestorven spul, een dooie boel zogezeet. Dat concludeerde Wilma en ik vanochtend. Niks gin leuke verhalen en moois om tegenaan te kijken of te hangen.
Nu, later op de dag, dichterbij Finisterre, met de vuurtoren en de rotsen in beeld snap ik deze stilte en ben ik er maar wat dankbaar voor.
Het is machtig mooi zo langs de zee te lopen. En met 16 graden helemaal geen straf.
In Finisterre begroet ons niet één medepelgrim en de zeemeeuwen zijn ook uit wandelen, hun eigen camino aan het lopen, of ze liggen lekker op de Canarische.....
We kijken elkaar nog maar eens aan en moeten er opnieuw hartelijk om lachen. Wat een dooie boel........
We gingen zonder verwachtingen op pad maar hoe kan het dan dat je toch ietwat teleurgesteld bent.
Toch stiekum verwachtingen..... echt wel.
De laatste drie km naar de vuurtoren lopen we ieder met onze gedachten, onze eigen herinneringen. Ik laat alles nog eens de revue passeren en kijk zelfs nog verder terug in de tijd.
De vuurtoren voorbij neem ik plaats op dezelfde rots als van de zomer en ..............
Wat is het mooi om zo over de zee te kijken.
Nu kijk ik vooruit en visualiseer ik hoe mijn leven er over 30 jaar uit ziet. Dat is gaaf om te doen, zo ver vooruit....
Ik kijk naar m'n huis, m'n tuin, dieren, bomen, planten en bloemen. Ik kijk naar de indeling van mijn huis en de tuin. Ik zie er veel kunst en mijn eigen boeken. Och toch, dat wordt doorschrijven......
Een hele grote tafel met veel stoelen om te delen..... en mijn schilderspullen. Mooi te zien dat ik nog steeds schilder......... en nog veel meer.....
Vervolgens kijk ik terug naar 25 jaar verder, 20, 15, 10, 5, 4 3, 2 en volgend jaar.
Och, dromen zijn mooi maar het zijn de verrassingen van het leven die de muziek maken.
Terug in het dorp is de albergue ineens tjokvol en pergrims te kost en te keur. Ook Luts, de Italianen, de Belg en de Russen zien we er terug.
Bijzonder.
Morgen naar Muxia, de laatste etappe.
Un beso grande
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
