Noodlot? Nee, nieuwe inzichten
Door: Henk Murraij
Blijf op de hoogte en volg Henk
04 Juli 2016 | Spanje, Molinaseca
Als ik vandaag "hospital de la Reina" uitloop, en in de taxi stap, huil ik.
Ja, waarom eigenlijk, omdat ik opnieuw uit de comfortzone moet? Het was toch een bietje sleur.
Nou hedde ineens uitdaging zat "Hank", en wat voor één.
15 dagen rust hoor ik de dokter zeggen.
Enne..... "No camino".....
Wow, die komt binnen.
Hoe vaak zeg je niet "pluk de dag".
Bijna vier maanden uit het systeem waarin we leven, dacht ik gisterochtend: hahaha, de dag is niet om te plukken maar om je aan over te geven, je te laten verrassen, elke dag opnieuw. En verrast ben ik......
Al dagen loop ik met het gevoel een beetje klaar te zijn met de camino en vraag mezelf af wat ik nog leren moet onderweg. Ook raak ik het leven uit de backpack beu.
.......Ik loop meer en meer op prestatie denk ik dan nog.
Toen ik de afdaling maakte in het bos tussen de kiezels, zwikte ik m'n enkel die ik ook flink hoor knakken. De parels schieten direct op m'n voorhoofd en dan denk ik: klaar dus, nu mag je misschien wel naar huis, nou je zin. Dan schiet er van alles door me heen.
Bij de eerste de beste albergue douw ik er dik het ijs op en strompel 4 km verder om er een paleisje van een albergue te betrekken.
De behulpzaamheid van m'n caminovrienden is heel groot. De één doet m'n wasje, de ander komt met een compres. Alles om te zorgen dat ik met het pootje omhoog kan blijven. Wat lief allemaal.
's Avonds tijdens het eten ben ik heel dankbaar dat ik zo'n mooi gesprek heb met Nicole en hier ben uitgekomen, net wat ik nodig had. ........ maar ja, dat wist de kosmos al.
De "xray" vandaag in het ziekenhuis wijst uit dat het niet gebroken is maar zwaar "verstuikt".
Efkus onderhandelen met de dokter over het aantal dagen rust. Ja, daar ben ik goed in.... en realiseer me dat m'n gezondheid voor alles gaat en hierover eigenlijk niet te onderhandelen valt.
Ik word ingetaped voor 10 dagen. Ja, als ik na een week een speciale sok aanschaf is het okê om de tape te vervangen door de speciale sok.
Ik onderhandel goed al zeg ik het zelf.
Nou nog eens efkus onderhandelen met de kosmos.....
Ik breng mezelf in rust door te kijken wat ik allemaal nog wel kan en hoe erg is dit nu eenmaal? Het had pas erg geweest als de dokter zou hebben gezegd: "je hebt nog maar 15 dagen te leven......
Ik neem nu de tijd om in deze schitterende plaats aan het water te zitten, en is dit misschien wel m'n grootste les: "tranquila"
Ja rustig aan en rustig blijven.
De komende dagen laat ik allerlei nieuwe gezichten voorbij komen als ik rustig aan het water aan de camino ga zitten. En natuurlijk zie ik oude bekenden terug.
Het is wat het is......
Wat zijn de mensen in albergue Santiago lief voor mij. Enne..... ik mag er zolang blijven als nodig is.
Ook een voordeel is dat ik bij deze mensen het echte Spaanse leven meekrijg.
En later vandaag denk ik: een mooi verhaal voor m'n boek.....
De komende dagen maar eens rustig laten binnenkomen hoe ik denk aan te komen in Santiago de Compostela.
Ja, uitlopen ga ik...... de drang is nu helemaal terug. En ook loop ik naar het eind van de wereld.... Finistere.
Kik, de schik is ineens weer opgelaaid.
Vanmorgen zag ik P-ru terug die ik eerder tegenkwam. Het is allemaal niet voor niets en wat delen we onze verhalen.
Wat gebeurde er nog meer de afgelopen dagen......
Efkus slikken wanneer ik op m'n blog zomaar het verlag "een bietje sleur" met foto's en reacties niet meer zie. Opnieuw uit de comfortzone.......
Alles in het leven is betrekkelijk en niets blijft hetzelfde, alles verandert constant.
Inmiddels is duidelijk dat het om een technische storing gaat en wordt verholpen.
Hoe anders had het kunnen zijn.....
Ja, dat is met heel veel dingen maar hier heb ik het nu mee te doen, punt.
Maar als ik eergisteren in het klooster binnengelaten was voor twee dagen stilte had dit niet kunnen gebeuren.
Nee, "vol" zei de señor toen ik aanbelde.
Susan, een Amerikaanse, waar ik nog wel eens mee oploop, praat, eet of drink, is teleurgesteld. Och zeg ik: het is dus voor mij niet bedoeld, ik moet de stilte niet in..... Nee, teleurgesteld ben ik totaal niet en loop door tot in Foncebadon.
Twee hele leuke mannen hebben daar een mooie hostel die ik mezelf gun.
Wat een lief stel. Komt één van de twee een baby op z'n arm showen. O, wat tof en wat een poepie.....
Wat zal dit kind in liefde opgroeien..... Ja, dat zal best maar het is hun neefje.... Ik had het hen al toebedeeld, zo lief. Hoezo spiegelen.........
Gisteren begon de dag met een laatste stukje klimmen naar het Cruz de Ferro. Het knaagt aan me.
Het Cruz de Ferro betekent voor velen letterlijk en figuurlijk een van de hoogtepunten van de Camino Francés. Het is een groot ijzeren kruis, opgericht op 1500 meter hoogte, en het heeft voor veel pelgrims een speciale symbolische betekenis. Aan de voet ervan bevindt zich een enorme stapel stenen die met de jaren groter en groter wordt en in hoogte toeneemt omdat veel passerende pelgrims hun steentje achter laten als symbool voor in het verleden gedane zonden of een zorg waarmee hij al lang rondloopt. En zo kun je jezelf ervan vrijmaken.
Ik heb geen steen vanaf thuis meegenomen maar onderweg popt het op en vind ik bijpassende stenen. Het popt niet voor niets op denk ik dan.
Ik leg er mijn steentjes, op een zorgvuldig uitgekozen plekje, neer.
Wat een ding kun je er van maken, enne......huilen.
Afijn, dat is ook geklaard.
Op één van de steentjes schreef ik "dat er heel snel wereldvrede mag komen en dat ik hieraan m'n steentje - wat een leuke woordspeling overigens - mag bijdragen".
Hasta manana
XXX
Ja, waarom eigenlijk, omdat ik opnieuw uit de comfortzone moet? Het was toch een bietje sleur.
Nou hedde ineens uitdaging zat "Hank", en wat voor één.
15 dagen rust hoor ik de dokter zeggen.
Enne..... "No camino".....
Wow, die komt binnen.
Hoe vaak zeg je niet "pluk de dag".
Bijna vier maanden uit het systeem waarin we leven, dacht ik gisterochtend: hahaha, de dag is niet om te plukken maar om je aan over te geven, je te laten verrassen, elke dag opnieuw. En verrast ben ik......
Al dagen loop ik met het gevoel een beetje klaar te zijn met de camino en vraag mezelf af wat ik nog leren moet onderweg. Ook raak ik het leven uit de backpack beu.
.......Ik loop meer en meer op prestatie denk ik dan nog.
Toen ik de afdaling maakte in het bos tussen de kiezels, zwikte ik m'n enkel die ik ook flink hoor knakken. De parels schieten direct op m'n voorhoofd en dan denk ik: klaar dus, nu mag je misschien wel naar huis, nou je zin. Dan schiet er van alles door me heen.
Bij de eerste de beste albergue douw ik er dik het ijs op en strompel 4 km verder om er een paleisje van een albergue te betrekken.
De behulpzaamheid van m'n caminovrienden is heel groot. De één doet m'n wasje, de ander komt met een compres. Alles om te zorgen dat ik met het pootje omhoog kan blijven. Wat lief allemaal.
's Avonds tijdens het eten ben ik heel dankbaar dat ik zo'n mooi gesprek heb met Nicole en hier ben uitgekomen, net wat ik nodig had. ........ maar ja, dat wist de kosmos al.
De "xray" vandaag in het ziekenhuis wijst uit dat het niet gebroken is maar zwaar "verstuikt".
Efkus onderhandelen met de dokter over het aantal dagen rust. Ja, daar ben ik goed in.... en realiseer me dat m'n gezondheid voor alles gaat en hierover eigenlijk niet te onderhandelen valt.
Ik word ingetaped voor 10 dagen. Ja, als ik na een week een speciale sok aanschaf is het okê om de tape te vervangen door de speciale sok.
Ik onderhandel goed al zeg ik het zelf.
Nou nog eens efkus onderhandelen met de kosmos.....
Ik breng mezelf in rust door te kijken wat ik allemaal nog wel kan en hoe erg is dit nu eenmaal? Het had pas erg geweest als de dokter zou hebben gezegd: "je hebt nog maar 15 dagen te leven......
Ik neem nu de tijd om in deze schitterende plaats aan het water te zitten, en is dit misschien wel m'n grootste les: "tranquila"
Ja rustig aan en rustig blijven.
De komende dagen laat ik allerlei nieuwe gezichten voorbij komen als ik rustig aan het water aan de camino ga zitten. En natuurlijk zie ik oude bekenden terug.
Het is wat het is......
Wat zijn de mensen in albergue Santiago lief voor mij. Enne..... ik mag er zolang blijven als nodig is.
Ook een voordeel is dat ik bij deze mensen het echte Spaanse leven meekrijg.
En later vandaag denk ik: een mooi verhaal voor m'n boek.....
De komende dagen maar eens rustig laten binnenkomen hoe ik denk aan te komen in Santiago de Compostela.
Ja, uitlopen ga ik...... de drang is nu helemaal terug. En ook loop ik naar het eind van de wereld.... Finistere.
Kik, de schik is ineens weer opgelaaid.
Vanmorgen zag ik P-ru terug die ik eerder tegenkwam. Het is allemaal niet voor niets en wat delen we onze verhalen.
Wat gebeurde er nog meer de afgelopen dagen......
Efkus slikken wanneer ik op m'n blog zomaar het verlag "een bietje sleur" met foto's en reacties niet meer zie. Opnieuw uit de comfortzone.......
Alles in het leven is betrekkelijk en niets blijft hetzelfde, alles verandert constant.
Inmiddels is duidelijk dat het om een technische storing gaat en wordt verholpen.
Hoe anders had het kunnen zijn.....
Ja, dat is met heel veel dingen maar hier heb ik het nu mee te doen, punt.
Maar als ik eergisteren in het klooster binnengelaten was voor twee dagen stilte had dit niet kunnen gebeuren.
Nee, "vol" zei de señor toen ik aanbelde.
Susan, een Amerikaanse, waar ik nog wel eens mee oploop, praat, eet of drink, is teleurgesteld. Och zeg ik: het is dus voor mij niet bedoeld, ik moet de stilte niet in..... Nee, teleurgesteld ben ik totaal niet en loop door tot in Foncebadon.
Twee hele leuke mannen hebben daar een mooie hostel die ik mezelf gun.
Wat een lief stel. Komt één van de twee een baby op z'n arm showen. O, wat tof en wat een poepie.....
Wat zal dit kind in liefde opgroeien..... Ja, dat zal best maar het is hun neefje.... Ik had het hen al toebedeeld, zo lief. Hoezo spiegelen.........
Gisteren begon de dag met een laatste stukje klimmen naar het Cruz de Ferro. Het knaagt aan me.
Het Cruz de Ferro betekent voor velen letterlijk en figuurlijk een van de hoogtepunten van de Camino Francés. Het is een groot ijzeren kruis, opgericht op 1500 meter hoogte, en het heeft voor veel pelgrims een speciale symbolische betekenis. Aan de voet ervan bevindt zich een enorme stapel stenen die met de jaren groter en groter wordt en in hoogte toeneemt omdat veel passerende pelgrims hun steentje achter laten als symbool voor in het verleden gedane zonden of een zorg waarmee hij al lang rondloopt. En zo kun je jezelf ervan vrijmaken.
Ik heb geen steen vanaf thuis meegenomen maar onderweg popt het op en vind ik bijpassende stenen. Het popt niet voor niets op denk ik dan.
Ik leg er mijn steentjes, op een zorgvuldig uitgekozen plekje, neer.
Wat een ding kun je er van maken, enne......huilen.
Afijn, dat is ook geklaard.
Op één van de steentjes schreef ik "dat er heel snel wereldvrede mag komen en dat ik hieraan m'n steentje - wat een leuke woordspeling overigens - mag bijdragen".
Hasta manana
XXX
-
05 Juli 2016 - 09:45
Anneke Bey:
Henk, beterschap en geniet van je rust. Wat is nou 10 dagen..
Liefs uit Dreumel -
05 Juli 2016 - 09:50
Riet:
Lieve Henk, even goed uitrusten, je enkel laten genezen en er dan weer met volle moed tegenaan. Het gaat je lukken, dat weet ik zeker, dan maar iets later aankomen in Santiago de Compostela. Laat je maar lekker even verwennen, heel veel beterschap, liefs Riet xxx -
05 Juli 2016 - 10:17
Rina Peters :
Hallo Henk,
Hier een opkikkergroet :
" Henk jij bent een kei van een wandelaar"
Beterschap
Groeten uut Gendt : Rina Peters
-
05 Juli 2016 - 10:28
Carine:
Och Henk ....nou motte verplicht op oe klapstoel ...met de zon hoog aon dun hemel...sangria in oe hand ...maar liefst 10 dagen ....pfffffff.....Mar dan als unne ras echte berggeit de laotste klim.....kost een bietje meer tijd ....maor ge zult er komme.....liefs en niet te vroeg oe kuiten smeren. -
05 Juli 2016 - 11:07
Liesbeth:
hee scheetepeet,
ja we wisten het al: voor alles is een reden. Geniet er "dubbel"van xxx liefs uit het Bossche -
05 Juli 2016 - 11:40
José:
Hoi Henk,
Nou heel veel beterschap, maar je komt er wel .
Eerst goed rusten en lekker genieten van die 10 dagen rustzodat je enkel weer beter is en dan ga je weer als een speer.
Succes groetjes José -
05 Juli 2016 - 11:41
Wilma :
Hoi Henk,
Wat jammer, net voor eindstreep!
Maar...., niets is zonder reden en ook hiervan kun je genieten.
Dit zeker geen reden om af te haken.
Laat je niet kennen maar lekker verwennen en neem de tijd voor herstel zodat je fit kunt finishen.
Beterschap en lieve groeten,
Bert en Wilma -
05 Juli 2016 - 11:49
Mieke:
Ha Henk,
Je kunt jezelf een pechvogel noemen of dat dit je moest overkomen en dit laatste is het nu voor jou. Heel goed zoals je er mee omgaat. Rusten, bijkomen en tijd voor alles wat je meemaakt. Op een later tijdstip je weg weer vervolgen en daar naar uitkijken...
Door jou krijg ik ook inzicht in mijn situatie.... Ben herstellende van een lichte hernia en geduld is het allerbelangrijkste en rust en het zal ergens voor nodig zijn dat ik ben teruggefloten, dat zie ik nu heel helder...
Lieve Henk, sterkte en straks weer veel succes, ik blijf je volgen en leef met je mee.
Lieve groet Mieke -
05 Juli 2016 - 12:47
Maria:
Wat een pech Henk. Ik hoop dat je snel weer opknapt.
Ik geniet van je verhalen. Wat kan jij mooi schrijven. -
05 Juli 2016 - 13:05
Paul Lanfermeijer:
Oeps Henk,
Veel sterkte en wellicht moest het zo zijn :)
Hanneke en Paul -
05 Juli 2016 - 14:45
Tilly:
Ach pech zoals je zegt, maar alles heeft zijn reden. Even uit de comfortzone, het zal zo moeten zijn. Beterschap en rust naar goed uit onder de zon met voetjes in lucht en glaasje in je hand. -
05 Juli 2016 - 16:06
Anette:
Ha Henk,
Dit is dus de rede waarom je 3 weken extra hebt gekregen om je tocht te volbrengen! Geniet van de rust en van harte beterschap.
Kus Anette -
05 Juli 2016 - 18:41
José:
Beterschap. -
05 Juli 2016 - 19:30
Emmy Visser:
Nou Hendrik heb je vakantie zullen we maar zeggen beter in de zon in Spanje een paar dagen toeven en acclimatiseren dan in het koude kikkerlandje...ik denk dat de kosmos dacht: Hendrik, zondags kind je gaat wel rap daar zonder blaren we verzinnen eventjes wat anders , je moet een ,,opkikkertje,, hebben om het niet zo gladjes te laten verlopen en denk daar maar eens over na..... Daar heb je dan een week a 10 dagen voor. Hoop wel dat je geen pijn hebt. Na een paar cava ,s ebt dat ook iets weg , positief blijven en hou vast aan de kosmos.
XxxEmmy -
05 Juli 2016 - 20:57
Ina:
Beterschap Henk,
Neem je rust een paar dagen, zodat je als een kievit de laatste km's naar Santiago kunt afleggen om daar je uitdaging te voltooien.
Zet 'm op, als iemand het kan, dan ben jij het xxx
Ease on down, ease on down the road
Come on, ease on down
Ease on down the road
Don't you carry nothing
That might be a load
Come on, ease on down
Ease on down the road -
05 Juli 2016 - 21:19
Barbara:
Ach Henk, je moet alles meemaken op jouw wandeling, dus geen blaren, maar wel een verstuikte enkel. Je vindt wel een manier om verder te gaan, op je gemakje en s avonds een wijntje tegen de pijn of zo..... :) xxxx -
05 Juli 2016 - 21:49
Ria Van De Ven-Landzaat:
Hallo Henk,
Beterschap en geniet van de verplichte rust!!!
Tijdens mijn camino Francés in 2011 kreeg ik van een Belgische medepelgrim nog een mooi gedicht.....
BALLADE VAN DE WEG (gedicht van Jan Verhaverbeke)
De heer gaf in mijn rechterhand een staf
Zijn steun op weg naar het apostelgraf
Hij hing om mij een kleine voorraadtas
En ook de schelp die ’t pelgrimsteken was
Hij wees mij toen de weg voor dag en nacht
De verre weg waarop Sint Jacob wacht
Zo toegerust ben ik op tocht gegaan
Een tocht die zoveel mensen hebben voorgedaan
Ik heb Sint Jacob niet op ’t einde ontmoet
Maar hij heeft mij al bij ’t vertrek gegroet
Hij bleef mijn onafscheidelijk gezel
Ik hoorde of zag hem niet maar voelde ’t wel
Het doel dat in het westen ligt
De stad van de apostel kwam in zicht
Ik zag van op de heuveltop in ’t middaglicht
Drie torens naar de ster gericht
Daar is het dat hij onverwacht verdween
Verwijtend vroeg ik: ‘Waarom laat je me alleen,
Nu ’t doel bereikt is, de beloofde stad
Waar ik met jou een afspraak had?’
Plots staat hij weer naast mij en spreekt mij aan:
‘Niet ik liet jou alleen, maar jij bleef staan.
Zelfs Compostela is maar doortocht op de lange baan
Die elke mens tot het eind moet gaan’
Ik blijf je volgen....en nu dus nog wat extra tijd genieten van je belevenissen.
Groetjes -
05 Juli 2016 - 22:34
Antaoinette De Heus Laheij:
Lieve Henk
Gelukkig niet de boodschap je hebt nog....hoe positief kun je het opnemen.
Ik sluit me met alle goeie wensen bij de vorige schrijfsters aan.
Zonder verbinding nogeens was oude blocs gelezen. 7 dagen werken is lopen....trap poes op de staart hap zei mienet....
Jean Pierre de leuke arts die voor de liefde voor huis gaat...Pyreneen over...t klaviertje wat wordt weggegooid...heel veel vriendschappen delen...de deur op slot geen stilte retraite....jarig... Broer en vrienden hebben je opgezocht....je bent mooier als je lacht. Teveel om op te noemen, zo fascinerende mooie verhalen,belevenissen, en vooral
" You never welk alone"
Henk op tv was de kathedraal van Burgos die zo werd vermeld op de route van Santiago de Compostela ligt, was dat waar je moest betalen? Wel heel mooi.
Hank van harte beterschap, zoek een leuke broeder die vooral alles goed wrijft en masseert.
En kan me met al jouw drive niet voorstellen dat je dit niet afmaakt. Sleur is doorbroken en ff rust en op adem komen en alles de revue is laten passeren.
Kijk uit naar al wat komen gaat, met dank aan jou deze bestseller.
Leafs zusje van.....
Antoinette goeie reis
-
06 Juli 2016 - 21:54
Mootje:
Wat een tegenvaller, maar wat een geluk dat dit niet in het begin is gebeurd.
het lopen brengt je bij jezelf....maar ik denk dit rust moment ook
komt goed....dikke knuf topper
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
