Mon travail

Ja, de foto spreekt voor zich....
Ik ben flink aan het werk....... "mijn werk".........

Eergisteren dacht ik, nu eerst eens mijn collega's laten weten hoe het met mij gaat wanneer ik de foto met hierop het bordje "montravail" in beeld heb.
Dankbaar als ik ben besluit ik ze een mail te sturen met de tussenstand en ze nog eens te bedanken dat ik deze reis mag maken. Echt tof.

Ja, het is "mijn werk". Mijn werk tijdens de camino. Werkdagen van zo'n 7 uur per dag, 7 dagen in de week, gevuld met wandelen, eten, drinken en m'n gedachten de vrije loop laten. Enne..... niet te vergeten lol trappen. (leuke woordspeling overigens)

Ik denk veel na over hoe alles op een positievere manier met meer aanmoediging kan om te komen waar je moet zijn. Nee, niemand zit hier te wachten om te horen wat hij niet goed doet. Trouwens nergens voor nodig ook. Nee, aanmoedigen de boel. We hebben een gezamenlijk doel....... onderweg zijn, elke dag weer. Hoe mooi is het dan om geinteresseerd te zijn in elkaar en elkaar op de weg te houden en te helpen.
Nog eens een extra smile en een schouderklopje. Och, ik heb er meer dan voldoende van. Ja, wat doe ik dat graag. Enne.... met flair, lot dé mar aan mijn over.
Ik zwier en zwaai werkelijk over de weg met de soundmachine op volle kracht in m'n oor, het geeft me werkelijk vleugels.

Ook zet het bordje mij aan het denken hoe ik deze ervaring, deze grote trip, op een leuke, boeiende manier, kan delen. Ja, dagen, weken, maanden kan ik er natuurlijk over vertellen maar hoe hou ik het boeiend...... en ook anderen hebben hun verhaal, hun avontuur te delen.

Hard werken, ja dat was het gisteren. Het was de dag van het klavertje. De klavertjes ontroerde mij diep en kreeg later op de dag nog een vervolg. Dit verdient een eigen blog, dit is niet één, twee, drie neer te zetten. Dit wordt er één voor morgen.....

Ik loop nog steeds met Jean Pierre op. Bijzonder eigenlijk wel. Al meerdere malen heb ik mij afgevraagd waarom ik met hem oploop en nog niet ben afgehaakt.
Och, zo vaak denk ik, wanneer ik met iemand oploop die "heujt", je eigen pad lopen Henk. En vraag me dan vervolgens af of ik ooit wel met iemand samen kan leven.
Jean Pierre laat hij mij zien dat het best mogelijk is.
De kosmos zal wel moeite hebben om iemand speciaals voor mij te vinden denk ik vervolgens..... och ooit, wie weet. Alles op zunne tijd Henk..... Nie heuje....

Ik ga steeds meer van mezelf houden. Ja, dat zie ik wanneer ik naar Jean Pierre kijk en hem zo zie genieten. Verrek denk ik, dat herken ik in mezelf.
Ik zie hem luid zingend en swingend over de route zwieren, verrek dat herken ik. Ik zie hem met iedereen aanpappen, verrek denk ik, dat herken ik ook in mezelf. En dan ineens valt weer een kwartje......
Spiegeltje, spiegeltje aan de want...... Wat een waardevolle spiegel. Dank je wel Jacobus dat Jean Pierre efkus met me op mag lopen.
Ik mag door hem weer wat meer mooie eigenschappen van mezelf zien.

Het zit er dik in dat ik met hem volgende week de grens van Spanje oversteek. We zijn aan elkaar gewaagd, zijn beide sportief en al langere tijd onderweg.
We kijken uit naar Spanje, de taal, de tapas, dos servezas, de sangria en de sfeer.
Ja, zwierend komen we steeds dichter bij de castagnetten. We hebben er gewoon schik in.....

Nog een vette week en ik zit werkelijk in Spanje, onvoorstelbaar eigenlijk zo'n eind van huis en dat te voet....... Wat kan een mens toch veel bereiken. 

Gisteravond was de gite in een oude kerk in Aire sur l'Adour, chapelle des Ursulines genaamd. Prachtig. Ook weer een waar cadeautje om daar te mogen eten, drinken en te slapen in verschillende ruimten van de kerk. En dan Vivaldi op de achtergrond. Hoezo pelgrimeren.

Vandaag is de overnachting in Pimbo. Het eten is geregeld, de vin blanc koud en de vin rouge is op temperatuur. Wat kan een mens nog meer wensen.....
Met 12 verschillende pluimages aan tafel en super leuke gesprekken.
Ja, "moi" is op camino.

A demain
XXx