Er was eens....

De kerst achter ons gelaten vervolgen we ons pad.
Het samen oplopen met Wilma is heerlijk. We lopen ons eigen ritme en verliezen elkaar maar zelden uit het oog.
Soms tippen we wat thema's aan en andere momenten lopen we zwijgzaam van de natuur te genieten en dankbaar te zijn.
's Morgens is het met Wilma wel efkus opstarten. Zij een ochtendhumeur van hier naar Santiago, als het al niet verder is..... en ikke... ja, als ik uit mun mandje ben dan ben ik net unne jeukebox, dat is efkus wennen voor Wilma. We kunnen er samen om lachen.

De rijp van de ochtend, met de zonneschijn erover, is werkelijk wonderschoon.
De nachten zijn koud en ook hier is nachtvorst heel gewoon. De kou wordt echter al vroeg in de ochtend verdrongen door zonneschijn en man o man, wat doet dat goed.
Nee, de kou in de albergues is bepaald niet ons ding. Tja, m'n electrische deken van thuis is te zwaar en te lomp om mee in mijn tas te verslepen maar och goeiekus wat mis ik 'm.
Trouwens de verwachtingen van droog en zonnig weer zijn ons meer dan goed gezind. Kik dé motte we hebben.

De route loopt meer en meer door de bossen, langs eucalyptusbomen, kronkelende bospaadjes, beekjes en door bergen en dalen. Mooi hoor.

's-Avonds arriveren we in Ponte de Lima. Een mooie plaats.........

En daar gebeurde het.........
Er was eens een hele mooie prinses. Nee, niks nie mee glazen muiltjes en een sjieke cocktailjapon. Nee, eene mee grote, lompe, zware wandelschoenen en een veul te zware rugzak op haar tere rug. Haar rugzak was niet enkel gevuld met spullen die zij nodig had maar ook met wat zij dacht nodig te hebben......
Een zwierende waaier en sierende omslagdoek ontbreken in haar tas om naar het bal te gaan. Ja, dat dan weer wel.
Afijn, ik vertrek met de prinses naar het dorp om te flaneren. En oeps.... net zoals in het sprookje moet de prinses op tijd het bal verlaten...... en ik ook.
Niks niet voordat de klok twaalf uur slaat. Nee, zei de receptioniste van de albergue: om negen uur valt automatisch de deur in het slot, en daarna is er geen binnen komen meer aan. Oe gottekus.....
We herinneren elkaar eraan dat we aan het pelgrimeren zijn en niet op het bal en dat laat onze teleurstelling verdwijnen..... alhoewel we nog efkus twijfelen om een hotel te nemen......
Negen uur pfffffffffff.

Met de twee Italianen en de peruguaan, die we eerder tegen kwamen, wonen we in de Albergue, en we besluiten gezamenlijk van het pelgrimsmenu te gaan genieten..... en heel veul wijn, vino tinto te drinken.
Omdat ze in de albergue niet van unne "hieter" gehoord hebben nemen we nog een fleske wijn mee want dat doet wonderen en laat ons slapen als reuzen..... en snurken ook.

Gisteren was het een plaatje, zo mooi. Met de rijp op de velden, bossen en struiken vertrokken we om onderweg te zijn. De natuur is schitterend voor de tijd van het jaar.
Een pittige klim van 300 meter volgt door smalle  kronkelpaden geplaveid met grote kiezels, brokken steen en modder. Een uitdaging. En wanneer na zo'n twee uur klimmen we op één zeer mooi uitzichtpunt komen is de happyness in de pocket. Adembenemend is het uitzicht, een waar cadeau.

Vandaag besloten we niet eerder dan 09.30 uur te vertrekken. Het is koud in de vroege ochtend en door de nachtvorst zijn de wegen en paden glad. Als we vervolgens op pad zijn is het heerlijk met het zonnetje op onze bol. Ja, want de strakke blauwe lucht reist met ons mee.
Onderweg picknicken we en genieten van het weinige wat we bij ons hebben.
We voelen ons de koning te rijk.

En dan zijn we inmiddels in Valenca, een grote stad met 14.000 inwoners, net voor de Spaanse grens gelegen. We checken in bij Albergue S. Toretorio. Kaai koud daar binnen en geen verwarming. Och nee toch.
Zegt de receptioniste even later, die jhet naar mijn idee met Jacobus op een accoortje heeft gegooid: kom maar, kom maar mee, dan krijgen jullie een andere kamer.... en echt waar, niet alleen een mooie tweepersoonskamer met ligbad maar ook met een radiator.
Dank je wel Jacobus.

Morgen is het zover, dan gaan we de grens over.
Baai baai Portugal, hola Espana.

Adios
XXX